Blog at Tula: Ang Epekto ng Cheesy Romance Novels at Bromance, Sumpain ang Pagibig

Orayt. Hit!

Ganito kasi yun. May mga panahon na gusto kong i-preno ang kinakalawang na mekanismo sa utak ko at tumunganga ng mga ilang oras sa kisame. Pahinga muna para sa utak. Alam ko namang rarely-used ang utak ko (para pag binenta, mataas-taas pa ang value, diba), pero kahit na. Gusto ko parin ipahinga kahit papano.

Sa mga ganitong panahon pumapasok ang kung anu-anong bagay sa isip ko. Napa-baling kasi ang mata ko sa mga nakasalansan na libro sa sahig ng kwarto ko. Nandun pa yung mga dati kong binabasa na romansahan ng mga dayuhan.

Natatandaan niyo pa ba ang mga panahon ng paperback novels na may mga babaeng may mga mala-pwet na cleavage na nakadantay sa mala-pandesal na bisig ng mga kalalakihan? Eh, ang mga book cover na puro swirl ang font at puro bulaklak ang border? May mga mapupusok na titulo. ‘Prisoner of Desire’, ‘Body of Love’, ‘Make Me Yours’. Pero hindi ko binabasa yang mga yan. Nakikita ko lang sa bookstore, promise.

Cheesy Romance Novels ang binabasa ko noon. Hindi Dirty Pornographic Materials.

Ate Celia, Breast Cancer Advocate: A Tribute

Enero 3, alas dos ng umaga. Naghuhukay ako sa laptop ng mga bagay na pwede kong isulat o tapusin. Gusto ko lang kasing magsulat bago ako matulog. Sa isang folder na nilalagyan ko ng mga ideya, konsepto’t kaisipan, nakita ko ang isang text file na ang label ay ‘The Running Horse’.

Binuksan ko ang file. Wala ni isang letra ang nakasulat.

Pero sa pagbukas ko ng file, pilit kong hinalughog kung ano ang buong mensahe ng tag na ‘running horse’. Naalala ko pa ang buong quote. Sabi, ‘The running horse does not know why it is running a race. It only runs because of the pain caused by the whip of its master. Life is a race. When we are in pain, then clearly, the Lord, our Master, wants us to win.’

Naalala ko din yung taong nagsabi nun.

Celia ang pangalan niya. Breast Cancer survivor noon si Ate Celia. Wala na siya ngayon.

Pero ganun pa man, sigurado ako, hindi sumuko si Ate Celia hanggang sa dulo.

Nakilala ko si Ate Celia sa Gift2Life, isang non-profit organization na naglalakbay sa lahat ng sulok at baranggay ng Pilipinas para ipalaganap ang kaalaman hindi lang tungkol sa Breast Cancer, kundi pati na rin sa buhay. Ito yung grupo kung saan ako vino-lunteer ng nanay ko. Wala akong breast cancer, pero miyembro ako ng Breast Cancer Awareness Advocacy group. Sa grupong ito, iba’t ibang uri ng tao ang makakasalamuha mo. Iba’t iba ang ugali, iba’t iba ang kino-contribute sa grupo, pero gayunpaman, grabe ang magic, kasi kahit sobrang magkakaiba kami, para kaming isang malaki at masayang pamilya.

Si Ate Celia yung isa sa mga breast cancer survivors na nagbibigay ng testimonial pagkatapos magsalita ni Doc Tina. Iku-kwento niya yung karanasan at saloobin niya tungkol sa pakikipaglaban niya sa breast cancer. Hindi kami masyadong nagkasama ng matagal, kasi bihira lang naman akong sumasama sa mga advox, pero yung maiksing panahon na kasama ko si Ate Celia, sapat na para matandaan ko siya habambuhay. Para sa akin kasi, bayani si Ate Celia.