Blog at Tula: Ang Epekto ng Cheesy Romance Novels at Bromance, Sumpain ang Pagibig

Orayt. Hit!

Ganito kasi yun. May mga panahon na gusto kong i-preno ang kinakalawang na mekanismo sa utak ko at tumunganga ng mga ilang oras sa kisame. Pahinga muna para sa utak. Alam ko namang rarely-used ang utak ko (para pag binenta, mataas-taas pa ang value, diba), pero kahit na. Gusto ko parin ipahinga kahit papano.

Sa mga ganitong panahon pumapasok ang kung anu-anong bagay sa isip ko. Napa-baling kasi ang mata ko sa mga nakasalansan na libro sa sahig ng kwarto ko. Nandun pa yung mga dati kong binabasa na romansahan ng mga dayuhan.

Natatandaan niyo pa ba ang mga panahon ng paperback novels na may mga babaeng may mga mala-pwet na cleavage na nakadantay sa mala-pandesal na bisig ng mga kalalakihan? Eh, ang mga book cover na puro swirl ang font at puro bulaklak ang border? May mga mapupusok na titulo. ‘Prisoner of Desire’, ‘Body of Love’, ‘Make Me Yours’. Pero hindi ko binabasa yang mga yan. Nakikita ko lang sa bookstore, promise.

Cheesy Romance Novels ang binabasa ko noon. Hindi Dirty Pornographic Materials.

Mahilig ako sa Cheesy Romance Novels nung high school ako. Yun kasing mga panahong yun, bitter-bitteran ako sa life dahil hindi ako trip ng taong kinaluluklukan ko ng damdamin. Kaya ayun, sa Cheesy Romance Novels ako bumabawi. Mga tipong, ‘Almost Heaven‘ at ‘Once and Always‘ ni Judith McNaught, o ‘Remembrance’ ni Jude Deveraux. Lahat ng mga libro nila, nabasa ko na. Pare-pareho ng plot, pero feel-good naman, kasi laging nagkakatuluyan ang magjojowa. (For the record, hindi ko parin alam kung pano banggitin ang apelyido ng lecheng Jude na yan).

Hindi ko alam kung bakit nuknukang dami ng mga ganun ang pinagbababasa namin ng mga kaibigan ko (damay-damay tayo dito!), pero tingin ko kasi masarap ding ma-inlab, kahit sa mga nobela lang. Sa totoo lang, ewan ko kung deprived housewives ba ‘tong sila McNaught at Deveralkhsklajfkaux, pero kasi nuknukang dami ng kakesohan sa mga nobela nila. Nung high school ako paniwalang paniwala ako na may mga ganung klaseng tao sa mundo. Mga tipong hahamakin ang langit, lupa, im-im-impyerno para sa pagibig na wagas. Mga multimillion-dollar business men with a dark, mysterious past na naiinlab sa isang bright-eyed secretary na ‘full of innocence and hype for life’.

Entra na ngayon ang chorvahan. Hindi natin makakalimutan ang mga sex terminologies. ‘Blossoming Womanhood’, ‘Center of Desire’, at ‘Throbbing Manhood’. Sorry, mga bagets. I-rate nalang natin ang entry na ito bilang ‘PG-13’.

Ang plot line, iisa lang. Boy meets girl. Boy is a bastard. Girl hates boy. Boy likes girl because girl hates boy. Boy spends time with girl. Girl realizes that boy isn’t so bad after all. Girl likes boy back. Boy beds girl. Boy has a dark past. Girl brightens up his life. Boy falls in love but is afraid to love again because his heart has gotten cold and uncaring sometime in his dark, dark past. Boy hurts girl. Boy realizes his mistake and tries to win girl back. Girl forgives boy. Boy and girl lives happily ever after.

Pero yung suyuan yung pinaka-sentro, eh. Kung paano sinusuyo ni lalake si babae, kaya kahit binastardo na si babae, forgive and forget parin sa huli. Napansin ko lang kasi, parang sa feel-good Cheesy Romance Novels, ang gagaling ng mga pakana ng lalaki para masuyo si babae. Mula sa bulaklak, hanggang sa pagsumpa sa sariling pangalan at pamilya makasama lang si babae, gagawin nila.

Eh, ako naman ‘tong si tanga, super kilig to the bones naman.

Naging escape ko din yung mga CRN (masyadong mahaba na kasi ang Cheesy Romance Novels), nung high school ako. Takbuhan, kasi hindi ko nakuha sa totoong buhay yung pinaka-aasam kong pagibig. Nang lumipas ang panahon, lu-mevel up naman ang trip ko. Mula CRN, napunta sa YFF. Yaoi Fan Fiction. (Pero wag na nating pagusapan muna kung ano yun, kasi mapusok ang landas na yan.) Rest assured, legal naman ang mga fan fiction na yun, at hindi naman nakaka-corrupt ng pagkatao. *ubo ubo kahol kahol*. Love story din yun, promise!

Nalulong ako dun, kasi ang daming magagaling na manunulat na ginagamit ang mga characters ng paborito kong anime at manga. Ang gagaling magsulat, tapos talagang hit and run pa pag dating sa emosyon. Mas level up pa nga dahil mas matino pa mga plot nito sa mga CRN, dahil ito wala halos formula. Ang bawat kwento, may kakaibang amats, pero tatatak ng matagal na panahon. Paglalaruan ang damdamin mo, pero pagkatapos ng kwento, saan ka na dadamputin?

Wala. Kasi pikshon lang lahat.

Ganun din ang pakiramdam. Ganun din ang experience.

Naurat tuloy akong magbasa.

Pansin ko parang kidnapper tong mga lecheng libro at kwento na ‘to eh. Biruin mo, bigla kang kikidnapin mula sa lungga mo, tapos dadalin ka kung saang lupalop na mundo. May iba ka dapat ginagawa (trabaho, assignment, chever), pero dahil mapusok ang tawag ng mga kwento, ikaw naman ‘tong si tanga, susunod ka naman.

Malupit tong mga kwentong ito. Parang binubudburan pa ng asin ang mga sugat mo. Parang mga haliparot na aakitin ka, dadalin ka sa malayong lugar, ipapatikim sa iyo kung paano ang magmahal, mangarap, masaktan, maging maligaya. Ipapatikim sa iyo ang buhay na alam mong hindi mo makakamit sa totoong mundo. Paglalaruan ang puso’t damdamin mo, hanggang sa wala nang ibang katototohanan para sa iyo kundi ang mundo ng kwento. Wala nang ibang tao, kundi ikaw at ang mga karakter na natutunan mo nang mahalin. Wala nang ibang kwento, kundi ang kwento ng libro.

Lecheng mga haliparot. Dahil matapos iparamdam sa iyo ang paraiso, bigla kang kikidnapin ulet, at bigla ka nalang ibabagsak ulit sa madilim at masikip mong kwarto.

Dumating ang panahon na ayoko nang magbasa. Binibigyan ako ng pagasang magkaroon ng mga bagay na akala ko noon ay hindi ko makukuha. Binibigyan ako ng mga pangarap na akala ko hindi ko matutupad.

Noon, pag pumipikit ako, nakakakita ako ng mga malalaking dragon na lumilipad sa ibabaw ng matataas na bundok.

Nakikita ko ang sarili ko lumilipad, malaya, masaya.

Yun ang mga imahe na binibigay sa akin ng mga libro at istorya. Tapos biglang pag dilat ko ang makikita ko sa labas ng bintana, eh yung bulok na pader ng kapitbahay ng opisina namin tsaka yung tore ng papeles na kailangan kong ayusin para sa negosyo.

Ayoko na tuloy noon magbasa. Nasasaktan lang kasi ako.

Pero kahit na anong sakit, kahit na sinabi kong ayoko na, ako naman tong si adik, nagbabasa pa rin. Sinasaktan ko lang sarili ko, kasi alam ko naman na ganun ang epekto sa akin ng pagbabasa noon, pero sige parin ako.

Noon ko unang naintindihan kahit papano kung paano ang magmahal. Kasi susugod ka parin ng susugod, kahit alam mong masasaktan ka, kasi mahal mo yung ginagawa mo.

Noong mga panahong yun, wala pa kong ibang minamahal, kundi ang mga libro at kwento

Kaya, ang tulang nabuo:

the closest i could get to falling in love is through these books:

lifting these brown pages one
after another,
drowning into worlds painted
in ink,
i see not words but lovers
sharing a kiss under the
light of a flickering street light.

the closest i could get to a heart-break is when i turn the last page:

the sound of a book closing
screams of finality
and i cannot help but cry,
my heart yearns for the untold story beyond
the final word.
what happens after happily
ever after?

-love affair.
karren. 080907. 2300H.